Στιχουργός Γιάννης Ρίτσος

Τραβήξανε ψηλά πολύ ψηλά
Δύσκολο και να χαμηλώσουνε
Δύσκολο και να πουν το μπόι τους

Μέσα στα αλώνια που δειπνήσαν
...
Τραβήξανε ψηλά στίχοι (συνέχεια) »

Και τώρα πως κλειδώσανε
την πόρτα τους τ αμπέλια τους
Πως λίγνεψε το φως
πάνω στις στέγες και στα δέντρα

...
Ποιος να το πει στίχοι (συνέχεια) »

Δέντρο το δέντρο
πέτρα τη πέτρα
πέρασαν τον κόσμο
μ αγκάθι προσκεφάλι
...
Δέντρο το δέντρο στίχοι (συνέχεια) »

Mπήκαν στα σίδερα και στη φωτιά,
κουβέντιασαν με τα λιθάρια,
κεράσανε ρακί το θάνατο
στο καύκαλο του παππουλή τους

...
Μπήκαν στα σίδερα στίχοι (συνέχεια) »

Tόσα χρόνια όλοι πεινάνε,
όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,
έφαγε η κάψα τα χωράφια τους
...
Τόσα χρόνια στίχοι (συνέχεια) »

Όταν σφίγγουν το χέρι
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο

Όταν χαμογελάνε
ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μέσα απ τα άγρια γένια τους

...
Όταν σφίγγουν το χέρι στίχοι (συνέχεια) »

Όλοι διψάνε χρόνια τώρα. Όλοι πεινάνε
Τα μάτια τους είναι κόκκινα απ την αγρύπνια.
Μια βαθιά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
Σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δύο βουνά

...
Όλοι διψάνε στίχοι (συνέχεια) »

Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό
Αυτές οι πέτρες δεν βολεύονται κάτω απ τα ξένα βήματα
Αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται πάρα μόνο στον ήλιο
Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται πάρα μόνο στο δίκιο

...
Αυτά τα δέντρα στίχοι (συνέχεια) »

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό

...
Στο περιγιάλι το κρυφό στίχοι (συνέχεια) »

Γιε μου, πια μοίρα στο ‘γραφε
Ωιμέ και πια μου το ‘χε γράψει
Τέτοιον καημό, τέτοια φωτιά
καημέ στα στήθια μου να ανάψει

...
Γλυκέ μου εσύ δεν χάθηκες στίχοι (συνέχεια) »