Στίχοι: Το πολλαπλό σου είδωλο – Χειμερινοί Κολυμβητές

Η ιστορία του τραγουδιού

Η πρώτη κρούση των Χειμερινών Κολυμβητών στη δισκογραφία έγινε τα τέλη του 1974, αλλά η πόρτα έμεινε κλειστή. Πολύ κανταδόρικος ο ήχος, τους είπαν. Εντελώς εκτός κλίματος εποχής (που ήθελε μεγάλες συναυλίες και επαναστατικά άσματα). Εκείνοι όμως συνέχισαν κι έπαιζαν, στα σπίτια τους, σε καμιά γιορτή, στην ταβέρνα «Δόξα», πάνω από το τούρκικο προξενείο, σε άλλες ταβέρνες...

Το 1979 επανήλθε το θέμα του δίσκου και έγιναν πιο συστηματικές οι συναντήσεις τους. Ο λίντερ Αργύρης Μπακιρτζής, αρχιτέκτονας ειδικευμένος στις αναστηλώσεις, έγραφε κάμποσα χρόνια στίχους και μουσικές και χάρη στον φίλο και «δάσκαλό» του, Ισίδωρο Παπαδάμου, ήξερε να παίζει και μπουζούκι. Ολοι οι μουσικοί όμως εκείνης της παρέας ήταν ψαγμένοι και έμπειροι «παίχτες» και έτσι το βασικό θέμα για την κυκλοφορία εκείνου του πρώτου δίσκου (που ουσιαστικά βάφτισε το συγκρότημα) ήταν τα χρήματα.

Τα λεφτά βρέθηκαν από 'δώ κι από 'κει - «δανεικά», λέει ο ίδιος - και το «Χειμερινοί Κολυμβητές» κυκλοφόρησε (τελικά) το 1981 σε ανεξάρτητη παραγωγή, σε 2.000 αντίτυπα. Παρά το γεγονός, δε, ότι όντως και το ύφος της μουσικής τους αλλά και το στυλ του τραγουδιστή Μπακιρτζή ήταν - ας πούμε - ιδιόμορφα (το μουσικό ρεύμα διαμορφωνόταν από νέα πρόσωπα όπως ήταν ο Παπάζογλου, ο Ρασούλης, τα Παιδιά από την Πάτρα, η Οπισθοδρομική Κομπανία κ.ά.), το όνομά τους κυκλοφόρησε γρήγορα στα πιο προοδευτικά αυτιά, οι παρέες των φοιτητών άναψαν το πράσινο φως, οι συναυλίες τους στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα έφτιαξαν ένα πρώτο πιστό κοινό που ορκιζόταν στο όνομά τους και σιγοψιθύριζε τα στιχάκια του Αργύρη. «Συχνάζεις στο "Μικρό Καφέ" κι εγώ στη "Μυροβόλο"»... Αργότερα «Το πολλαπλό σου είδωλο» θα το έλεγε ο Γιώργος Νταλάρας και θα γινόταν πανελλήνια επιτυχία...

Ένα τραγούδι, μια πραγματική ιστορία. «Εγώ ξυπνάω, απ' τις επτά, εσύ το μεσημέρι/ κι όταν τινάζω τα χαλιά, στο βόλεϊ πάντα τρέχεις». Μια συνάντηση που την επιθυμούσε διακαώς κι όλο καθυστερούσε...

Παρακάτω, ο Αργύρης Μπακιρτζής διηγείται την πραγματική ιστορία που κρύβεται πίσω από τους στίχους του τραγουδιού:

"Η ιστορία της πρώτης εγγραφής του έχει πολύ ενδιαφέρον. Την πρώτη πλευρά του του πρώτου μας δίσκου, την είχαμε γράψει σε διάστημα ενός μηνός περίπου, ενώ τη δεύτερη δεν προλάβαμε. Ενδιάμεσα αλλάξαμε κιθαρίστα, ο Παπάζογλου δεν είχε κονσόλα για να μας ηχογραφήσει κι έτσι καθυστερούσαμε πάνω από έξι μήνες να ολοκληρώσουμε το δίσκο. Ένα μεσημέρι παίρνει τηλέφωνο ο Παπάζογλου και μας λέει ότι βρήκε κονσόλα για μερικές ώρες, από μια άλλη ηχογράφηση που είχε τελειώσει πιο γρήγορα. Πήγαμε στο στούντιο και η δεύτερη πλευρά γράφτηκε όλη σε ένα απόγευμα, σε τρεις ώρες! Το τραγούδι αυτό το είχαμε αφήσει τελευταίο, επειδή είναι αρκετά δύσκολο για τη φωνή μου, ανεβαίνει πολύ ψηλά προς το τέλος. Το παίξαμε μια φορά, δεν μου άρεσε και είπα στον Παπάζογλου να το ξαναγράψουμε. Εκείνος είχε ένα ραντεβού, μάλλον με καμιά κοπέλα, και βιαζόταν, οπότε εξοργίστηκε και μίλησε άπρεπα. Ένοιωσα πολύ άσχημα. Ή έπρεπε να μαλώσω και να μη γίνει ο δίσκος, ή να σκύψω το κεφάλι και να το αφήσω να περάσει. Δεν ήξερα τι να κάνω.

Οπότε, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η κοπέλα για την οποία είχα γράψει το τραγούδι και με την οποία είχα χαθεί , ως από μηχανής θεός, κατέβαινε τις σκάλες του στούντιο στο βάθος. Μόλις την είδα ξεχάστηκα και γράφτηκε η πολύ ωραία, συγκρατημένα δραματική, εκτέλεση του δίσκου.

Το τραγούδι μιλά για το σπίτι μου στην 7ης Μεραρχίας, ένα από τα τέσσερα που έχω αλλάξει σε 27 χρόνια στην Καβάλα. Ο στίχος "...το πολλαπλό σου είδωλο, στα κρύσταλλα κοιτάζω" αναφέρεται στα κρύσταλλα με κατακόρυφες λωρίδες, που πολλαπλασιάζουν τις σκιές, της εξώπορτας του διαμερίσματος. Ακόμη χρησιμοποίησα λέξεις και εκφράσεις που είχε πει εκείνη:

Θέλεις;
- Θέλω πάντα!
Έχεις κέφι;
- Έχω πάντα!
Ίσως έρθω...
- Έλα αμέσως, μωρό μου!
Δε θέλω!
- Μην έρθεις...
Δεν έχω κέφι!
- Μην έρθεις...
Ίσως έρθω...
- Μην περάσεις, μωρό μου..

Με το στίχο "συχνάζεις στο Μικρό Καφέ κι εγώ στη Μυροβόλο" γίνεται μια αντιπαράθεση ανάμεσα στα δυο αυτά στέκια της Καβάλας. Το Μικρό Καφέ ήταν, κατά κάποιο τρόπο, πιο σινιέ, κι εκεί σύχναζαν κυριλέ, της πλάκας κυριλέ, τύποι, ενώ οι θαμώνες της Μυροβόλου ήταν, θα έλεγα, πιο αδέσμευτοι μέχρι οριακά φρικιά. Το τραγούδι περιγράφει επακριβώς αληθινές καταστάσεις.

Ο στίχος "στην παμπ πηγαίνεις στις εννιά" αναφέρεται στο παλιό μπαράκι του Σαλαβάτη στη Βενιζέλου, το Vanitas, στο οποίο πήγαινα κάπου-κάπου (ένα από τα ελάχιστα μαγαζιά της Καβάλας, στα οποία σύχναζα).

Συμπληρωματικό του προηγούμενου, για τη διαδρομή από το πάρκο, με το γήπεδο του βόλεϊ, μέχρι τη Μυροβόλο, όπου σύχναζα, και η ηρωϊδα ερχόταν ή ήλπιζα να έλθει να με συναντήσει. Το τραγούδι αυτό στάθηκε η αφορμή της συνεργασίας μας με τη Μπάντα της Φλώρινας. Ψάχναμε να βρούμε μια μπάντα και μας είπαν ότι κάπου στην Κοζάνη ζει ο μάγος του κλαρίνου Χάρι Τζέιμς. ΄Επαθα πλάκα. "Ποιος είναι αυτός ο Χάρι Τζέιμς;" ρώτησα παντού. Τελικά ήταν ένας ντόπιος, τσιγγάνος που είχε πάει στην Αμερική και γύρισε μ' αυτό το ψευδώνυμο. Έπαιζε κλαρίνο, σπουδαίος μουσικός, αλλά δεν μπόρεσα να τον βρω. Μετά φτιάξαμε μια μπάντα με καθηγητές από ωδεία της Θεσσαλονίκης, αλλά το αποτέλεσμα ήταν μάλλον τυπικό και σφιγμένο, ενώ από παλιά ονειρευόμουνα μια μπάντα λαϊκή που θα έπαιζε πολύ ελεύθερα. Τη βρήκαμε στη Φλώρινα, μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι, όπου η παλιά Μερσεντές μου 170S, του 1949, τα έφτυσε στην τελευταία ανηφοριά, στο πρόσωπο του Τάσου το Βαλκάνη, "άρχοντα" της Δυτικής Μακεδονίας στο κλαρίνο, και στη μπάντα του.

Η συνάντηση και η συνεργασία μαζί τους μας χάρισαν αξέχαστες στιγμές και μια βαθιά φιλία."

πηγή: tanea.gr