Αύγουστος - Νίκος Παπάζογλου

Στίχοι: Αύγουστος – Νίκος Παπάζογλου

Η ιστορία του τραγουδιού

Και το κλασσικό του Αυγούστου... ο Αύγουστος και η ιστορία του, όπως την έχει αφηγηθεί ο ίδιος:

Τον Ιούνιο του 1978, με τον μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης, το σπίτι του Νίκου Παπάζογλου είχε υποστεί μεγάλη ζημιά και ήταν πλέον επικίνδυνο να ζούνε σε αυτό. Αυτό το γεγονός ανάγκασε τη σύζυγό του Βαρβάρα και τη νεογέννητη κόρη του να μετακομίσουν για λίγο καιρό στην Αμερική. Στις αρχές του Αυγούστου και ενώ ήταν μόνος του, δέχτηκε πρόσκληση από το Διονύση Σαββόπουλο να πάει για διακοπές στο σπίτι του στο Πήλιο.

Εκεί γνώρισε μια πανέμορφη γυναίκα. Μια γνωριμία η οποία τον συγκλόνισε και του δημιούργησε συναισθήματα χωρίς να το θέλει, αφού η γυναίκα του και η νεογέννητη κόρη τους βρισκόταν στην Αμερική.

Από τον φόβο του να μη την ερωτευτεί, έφυγε άρον άρον από το Πήλιο, γύρισε στη Θεσσαλονίκη και έψαχνε τρόπο να ξεσπάσει. Βρισκόταν σε δίλημμα ανάμεσα στην μικρή του κόρη, τον γάμο του και την αναστάτωση της καλλονής που του είχε πάρει τα μυαλά.

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο "Αύγουστος". Ένα τραγούδι που εξυμνεί τη γυναίκα. Ένα τραγούδι που ο ίδιος το αφιέρωσε στην γυναίκα που γνώρισε και στην, τότε, νεογέννητη κόρη του.

Τραγούδι: Αύγουστος – Νίκος Παπάζογλου

Στίχοι:
Μουσική:
Πρώτη Εκτέλεση:Νίκος Παπάζογλου
Άλλες Ερμηνείες:Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Γλυκερία

Στίχοι: Αύγουστος – Νίκος Παπάζογλου

Στίχοι - Lyrics

Μα γιατί το τραγούδι να ‘ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
Κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και μ’ έπνιξε
Φυλάξου για το τέλος θα μου πεις…

Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
Λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
Κουράγιο θα περάσει θα μου πεις…

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό…

Σε ποιαν έκσταση απάνω, σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε…
Από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε…
Κι εγώ ο τυχερός που το ‘χει δει…

Μες στο βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει, συννεφιάζει, αναδιπλώνεται
Μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή…

Αν παρατηρήσετε κάποιο λάθος στους στίχους, παρακαλούμε να μας ειδοποιήσετε επιλέγοντας το λανθασμένο κείμενο και έπειτα πατήστε Ctrl+Enter.

Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου

Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Ερμηνεία: Γλυκερία

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

Αναφορά ορθογραφικού λάθους

Το ακόλουθο κείμενο θα αποσταλεί στους αρθρογράφους μας: