Στίχοι: Φωτιά μου – Μίλτος Πασχαλίδης

Η ιστορία του τραγουδιού

Φλεβάρης του ’97,έπειτα από μια παράστασή μου στο “Τσάι στη Σαχάρα”, ένας φίλος μου πετάει πειρακτικά:
-“Καλή η τέχνη, δεν λέω,πάμε τώρα να σου δείξω πως γλεντάει η νεολαία”.
Μισο-θυμωμένος, μισο-περίεργος αποδέχομαι την πρόκληση. Με οδηγεί σ’ένα κλαμπ με εκκωφαντική μουσική, όπου διάφοροι ξελιγωμένοι παίρνουν μάτι τα κορίτσια που ανεβαίνουν στα τραπέζια και χορεύουν τα ποπ σκυλάδικα σουξέ της εποχής. Ο φίλος μου δείχνει να περνάει καλά και γω δεν καταλαβαίνω το γιατί. Ξαφνικά,από το πουθενά,ο dj βάζει το Ζειμπέκικο της Ευδοκίας. Το πλήθος ξενερώνει, τα κορίτσια κατεβαίνουν από τα τραπέζια εκτός απο ένα. Ένα κορίτσι με μακριά μαύρα μαλλιά χορεύει την Ευδοκία. Η άτιμη χορεύει λεβέντικα, αντρίκια, σπάνιο να δεις γυναίκα να χορεύει καλά ζειμπέκικο, έμεινα να τη χαζεύω..Γι’αυτό το κορίτσι που δεν το γνωρίζω και που ποτέ δεν το ξαναείδα, έφτιαξα το ίδιο βράδυ τη “Φωτιά μου“. Σπανίως αγαπώ τραγούδια μου. Ετούτο το αγαπώ σαν να το χει γράψει άλλος. Στην ηχογράφηση δεν μπορούσα να το τραγουδήσω. Είχα τόση αγωνία να βγει καλό που όλο κάτι μου έφταιγε και δεν ήξερα τι. Βγαίνω σκασμένος απ’το δωμάτιο της ηχογράφησης και πέφτω πάνω στον Γιάννη Πάριο, ο οποίος έγραφε στο διπλανό στούντιο. Μου κόπηκαν τα γόνατα. Λέω, από μέσα μου, μπράβο μεγάλε, όχι μόνο το είπες χάλια, αλλά σε άκουγε και ο Πάριος να το λες χάλια. Πρώτη φορά τον έβλεπα τον άνθρωπο και αμφιβάλλω αν θυμάται και ο ίδιος το περιστατικό.
Μου λέει: “Ωραίο τραγούδι. Δικό σου είναι”;
“Δικό μου. Αλλα δεν το λέω καλά”.
“Καλά το λες. Απλά άσε τις φιοριτούρες, πες το ίσια και θα σου βγει.
Με χαιρέτησε ευγενικά, μου ευχήθηκε καλή επιτυχία κι έφυγε.
Μπήκα το είπα “ίσια”και μου βγήκε.