Το φιλί – The Boy
| Στίχοι: | The Boy | Μουσική: | The Boy |
Δεν τη φιλάει κανείς.
Φοβούνται μη τους μείνει η γεύση της.
Μα όλο γελάει αυτή.
Φοβάται μη της πουν πως δεν μπορούν να τη φανταστούν γυμνή.
...
Το φιλί – The Boy στίχοι (συνέχεια) »
Ερμηνευτής/τρια The Boy
Τελευταία ενημέρωση: 6 Ιουνίου 2018
The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης) – Βιογραφία
Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, γνωστός ως The Boy, είναι σκηνοθέτης και μουσικός. Γεννήθηκε στην Αθήνα, τη μέρα του μεγάλου σεισμού το 1981, είναι γιος του σπουδαίου Έλληνα σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη και ζει στα Εξάρχεια.
Έχει κυκλοφορήσει πάνω από 10 μουσικά άλμπουμ. Έχει πραγματοποιήσει πάνω από 300 εμφανίσεις ανοίγοντας συναυλίες για ονόματα όπως Atari Teenage Riot, John Maus, Marc Almond, Barry Adamson, Matt Elliott, Selfish Cunt, Lydia Lunch, Four Tet.
Επίσης, έχει σκηνοθετήσει για το θέατρο και έχει δημοσιεύσει ένα μυθιστόρημα. Οι προηγούμενες δύο μεγάλου μήκους ταινίες του παρουσιάστηκαν σε αρκετά φεστιβάλ του εξωτερικού.
Έτσι περιγράφει ο Αλέξανδρος Βούλγαρης τον εαυτό του σε ένα κείμενό του στη Lifo:
«Γεννήθηκα στην Αθήνα τη μέρα του μεγάλου σεισμού το ’81 και μεγάλωσα στην Παλιά Πεντέλη και στο Πολύδροσο. Μέσα σε δέντρα.Το Blade Runner ήταν η ταινία που μου άλλαξε τη ζωή. Έκλαιγα για δυο ώρες γιατί δεν είχα ξαναδεί μέχρι τότε κάτι τόσο έντονο. Τότε έβλεπα πολλή sci-fi κι έκανα graffiti. Ήμουν μόνος μου, αλλά υπέγραφα κάθε graffiti με διαφορετικό tag κι έβγαζα φήμες ότι είναι ολόκληρη ομάδα. Έκανα tag από ταινίες, το Star Wars και τέτοια.Η δεύτερη ταινία που με άλλαξε τελείως ήταν το Happiness. Από τη μέρα που την είδα και για δυο χρόνια μίλαγα κάθε μέρα για τον Τοντ Σολόνζ, κυκλοφορούσα με μια βιντεοκασέτα και το έδειχνα όπου έβρισκα. Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τον Σολόνζ, είμαι λίγο stalker του, προσπάθησα μάλιστα να τον συναντήσω δυο φορές -μία στο Τορόντο που είχα πάει με το Κλαις; και μία στη Θεσσαλονίκη- αλλά ντράπηκα να πάω να του μιλήσω.
Για κάποιο λόγο νιώθω λίγο loser με τις ταινίες μου. Και με τη μουσική μου το ίδιο. Γενικά, έχω μια τέτοια αντιμετώπιση του εαυτού μου. Ας πούμε, ενώ ήμουν εκεί όταν ανακοίνωναν ότι πήρα ένα βραβείο για το Ροζ στην Κωνσταντινούπολη, δεν το πολυπίστευα. Δεν είχα ξαναπάρει ποτέ βραβείο. Ήμουν πολύ κακός μαθητής στο σχολείο, πολύ κακός γενικά με όλα, δεν αντιμετώπισα ποτέ τον εαυτό μου σαν νικητή. Και το Please make me dance δεν πίστευα ότι θα ήθελε να το κυκλοφορήσει κανείς. Το ηχογράφησα μόνος μου, το πλήρωσα μόνος μου και δεν περίμενα ότι θα είχε τέτοια υποδοχή – φανταζόμουν κάτι αντίστοιχο με το πρώτο άλμπουμ των Mary & The Boy που σε κάποιους μπορεί να άρεσε, αλλά οι περισσότεροι άκουγαν 3 λεπτά και το έκλειναν.
Δεν έχω φίλους από παλιά. Είναι ένα θέμα αυτό. Διαρκώς άλλαζαν οι παρέες μου και οι φίλοι μου. Όταν σταμάταγα να συναναστρέφομαι κάποιον, δεν κρατούσα αυτή την τυπική σχέση. Ξέκοβα τελείως. Αυτό με ενοχλεί, γιατί δεν έχω κάποιον να μιλήσω για παλιά πράγματα και να ξέρει τι εννοώ. Πάντα οι φίλοι μου ήταν και συνεργάτες σε δουλειά και αυτό με προβλημάτιζε. Τώρα τελευταία άρχισα να έχω φίλους που δεν κάνουμε πράγματα μαζί.
Οι Mary & The Boy ήταν ένα συγκρότημα φτιαγμένο για να καεί. Αυτό που σκέφτομαι τώρα είναι ότι η πρώτη περίοδος με το demo ήταν η μοναδική καλή φάση μας, μέναμε μαζί, ήμασταν φίλοι. Μετά απ’ αυτό μπορεί να γίναμε καλύτεροι, ο καθένας μόνος του σε αυτό που κάνει συγκεκριμένα, αλλά δεν ήταν πια το ίδιο. Υπήρχε τόσο έντονη αντίδραση για μας απ’ τον κόσμο -θετική ή αρνητική- και η Mary κι εγώ είμαστε άτομα που δεν αντέχουμε την αποδοχή ή την απόρριψη. Μας βγήκε πολύ έντονη βία απέναντι σε όλους, νομίζω ότι θέλαμε να τρομάξουμε τον κόσμο, και αυτούς που τους άρεσε και αυτούς που δεν τους άρεσε. Ήταν μεγάλο κεφάλαιο για μένα, αλλά ίσως έπρεπε να είχε τελειώσει και πιο νωρίς.
Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι να μην τρελαθώ. Από μικρός. Όταν σκεφτόμουν πολύ κι ένιωθα ότι το πράγμα φτάνει στο όριο, σταμάταγα. Φοβάμαι γενικά τη φθορά. Όχι τα γηρατειά, αλλά τη φθορά των πραγμάτων.
Η Αθήνα ένα χρόνο μ’ αρέσει κι ένα χρόνο με κάνει να θέλω να φύγω. Είναι μια μόνιμη σχέση αγάπης-μίσους. Είναι τόσο άσχημη όσο άσχημοι είναι οι άνθρωποι μέσα τους. Το καλό είναι ότι δεν παρουσιάζεται σαν κάτι που δεν είναι. Δεν κρύβεται, σε αντίθεση με τις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις που είναι πανέμορφες και πίσω τους κρύβουν κοριτσάκια κλεισμένα σε μπουντρούμια για 15 χρόνια. Έχει μια βρομιά και μια αρρώστια που είναι πολύ κοντά στην ανθρώπινη φύση. Οι πολύ ωραίες πόλεις είναι αυτό που θα ήθελες να είναι οι άνθρωποι αλλά δεν είναι.»
