Στίχοι: Το διαμέρισμα

Καλό είναι το πάνω μα θέλω το πιο πάνω,
διαμέρισμα να βλέπω τη θέα από κει…
Νομίζω πως τα χάνω, το νοίκι δεν το πιάνω,
δεν το καταλαβαίνω και έχω τρελαθεί.

Τα έξοδα τ’ αυξάνω, δεν ξέρω πια τι κάνω,
η θέρμανση μου είπαν πως είναι κεντρική,
κρυώνω κι από πάνω, το παίζω Υπεράνω,
και ναι το παρακάνω, μα θέλω να ‘μαι κει.

Παντού μέσα στην πόλη, αμέτρητοι οι ρόλοι,
σαν σε μικρή οθόνη, που παίζετ’ η ζωή.
Παρέα ψάχνουν όλοι, του έρωτα το βόλι,
μα εγώ μονό σεντόνι ξανά ως το πρωί.

Και ξάφνου σε τσεκάρω στ’ απέναντι μπαλκόνι,
με συντροφιά μια γάτα, χρώμα σοκολατί.
«Πω πω μια γυναικάρα», ρωτάω, μου λένε «μόνη»,
ζηλεύω και τις γλάστρες και το μικρό γατί.

Και από τη λαχτάρα κανένας δε γλιτώνει,
ο Έρωτας σαν έρθει κι ο νους ακροβατεί,
κοινόχρηστα δεκάρα, το κρύο με τσιτώνει,
π’ ανάθεμα κι εμένα, π’ ανάθεμα κι αυτή.

Παντού μέσα στην πόλη, αμέτρητοι οι ρόλοι,
σαν σε μικρή οθόνη, που παίζετ η ζωή.
Παρέα ψάχνουν όλοι, του έρωτα το βόλι,
κι εγώ μονό σεντόνι ξανά ως το πρωί.

Παντού μέσα στην πόλη, αμέτρητοι οι ρόλοι,
σαν σε μικρή οθόνη, που παίζετ η ζωή.
Παρέα ψάχνουν όλοι, του έρωτα το βόλι,
μα εγώ μονό σεντόνι ξανά ως το πρωί.