Στίχοι: Στο καφενείο

Τον στεναγμό μου πια δεν τον ακούς;
Η νύχτα λες που αναστενάζει;
Τα ρούχα σου ραντίζω μ αγιασμούς
και λέω είναι μπόρα θα περάσει

Στο καφενείο με κλειστά παράθυρα
και σε ένα δρόμο ερημικό έγειρε τώρα η καρδιά σου
και σαν τον πόλεμο τον ξαφνικό με τα σημάδια
στο λαιμό ζεστή με πήραν απ την αγκαλιά σου

Από το σπίτι δεν περνά κανείς
ούτε οι φίλοι ούτε οι γειτόνοι
Η στέγη δεν χαμήλωσε θαρρείς;
Μα είναι αγάπη που τελειώνει