Στίχοι: Σαλώμη

Φόρεσε πέπλα η νυχτιά,
σηκώθηκε η Σαλώμη,
σηκώθηκε κι αγκάλιασε
τους πόθους του Ηρώδη.
Λικνίζεται, χαϊδεύεται,
ανοίγουν όλοι οι δρόμοι,
ανοίγουν για την αμοιβή
που θέλει αυτό το βράδυ.

Φέρτε κεφάλια για αμοιβή
τα λόγια του σατράπη,
λάγνα, σαγήνη ακριβή
δεν είν’ αλήθεια αγάπη,
μαύρη αλήθεια και βουβή
στου χρόνου το ντουλάπι.

Έβαλ’ αρώματα η νυχτιά,
κοιτάζει μεσ’ στα μάτια,
κοιτάζει να της ορκιστείς
για ότι σου ζητήσει.
Ανατριχίλα κι ηδονή,
είν’ της ψυχής κομμάτια,
είν’ της ψυχής ο δαίμονας
που το κορμί λυγίζει.

Φέρτε κεφάλια για αμοιβή
τα λόγια του σατράπη,
λάγνα, σαγήνη ακριβή
δεν είν’ αλήθεια αγάπη,
μαύρη αλήθεια και βουβή
στου χρόνου το ντουλάπι.

Σηκώθηκε και στάθηκε
πριν την αυγή η πλανεύτρα,
ριγμένα γύρω της εφτά
τα κολασμένα πέπλα.