Στίχοι: Ο ματωμένος ήλιος

Πετούνε τα κοράκια, πάλι στον ουρανό,
ντυμένα είναι τούτα, λευκά, σα περιστέρια,
το κρώξιμο ακούγεται σαν λύπη, στο χαμό,
τα όμορφα φτερά τους, του Ευρύνομου τα χέρια.

Ψηλά στον ουρανό, ο ματωμένος ήλιος,
οσμή θανάτου απλώθηκε, οσμή αρρωστημένη,
φωλιά κοράκων γέμισε με κίβδηλο θυμό,
αναρωτιέμαι ετούτη η γη, από τι ‘ναι “μολυσμένη”

Με πόνο, με συμπόνια, μιλούν με σπαραγμούς,
της πλάνης πέπλο άπλωσαν πάνω σ\’ αποκαΐδια,
μα κάλπικα τα δάκρυα, πάνω στους σκελετούς,
που άφησε η λαίλαπα, μαυρίλα και ασχήμια

Ψηλά στον ουρανό, ο ματωμένος ήλιος,
οσμή θανάτου απλώθηκε, οσμή αρρωστημένη,
φωλιά κοράκων γέμισε με κίβδηλο θυμό,
αναρωτιέμαι ετούτη η γη, από τι ‘ναι “μολυσμένη”