Στίχοι: Κρινιώ

Κάτω στην ακροποταμιά, λυγερόκορμη ιτιά,
πρώτη σέρνει το χορό, με τα πόδια στο νερό.
Λυγαριές, λεύκες , πλατάνια και του έρωτα βοτάνια,
δεν τ΄αγγίζει ανθρώπου χέρι, μόνο η Κρινιώ τα ξέρει.
Όλη μέρα τα μαζεύει και το βράδυ ανακατεύει
τίλιο, βότανα και μέλι, που το πίνουν οι αγγέλοι,
να το δώσει στον καλό της , για να μείνει στο πλευρό της.
Μα η ζωή τα φέρνει αλλιώς, κι ένα βράδυ ο Μηλιός
πάτησε όρκους κι υποσχέσεις κι έφυγε, έγινε καπνός.

Κλαίει τώρα η ιτιά, κι η Κρινιώ στη ρεματιά,
όλη νύχτα αλλοπαρμένη, μες στον πόνο της χαμένη,
απ΄τη μοίρα της δεμένη , θέλησε να λυτρωθεί,
προδομένη απ΄ αγάπη, μην τη βρει άλλο πρωί.
Θέαμα παράφωνο, σ΄ένα γέρο πλάτανο,
κόκκινη κλωστή δεμένη στο λαιμό της τυλιγμένη.
Κύκνος έγινε η Κρινιώ, πέταξε στον ουρανό,
και στην ακροποταμιά, μείναν μόνα τα πουλιά,
να τραγουδούν στη ρεματιά, τη λυγερόκορμη ιτιά.-