Στίχοι: Απιστία

Από την κάμαρα την κλειστή,
άκουγε τις ανάσες τους.
Τα σώματά τους αισθανόταν
πως ερχόντουσαν κοντά.
Ένοιωθε τον ιδρώτα
να κυλά από του σώματος την ένταση.
Από τη μισόκλειστη πόρτα
έβλεπε το κρεβάτι στο οποίο οι δύο τους βρισκόντουσαν.
Του πόθου τις φωνές
και εκείνον τον ζάλισαν.

Από τη μισόκλειστη πόρτα του,
ματιές τους έριχνε κλεφτές.
Το αίμα του χτυπούσε δυνατότερα στις φλέβες,
ακούγοντας του έρωτος τις φωνές.
Είχε πει πως θα αργήσει να επιστρέψει
και οι εραστές βρήκαν αφορμή στο πάθος να κυλίσουν.

Και έτσι όπως έβλεπε
των σωμάτων την ένταση,
θυμός τον κυρίευσε
και τη λογική του θόλωσε.
Μίσος η ψυχή του πότισε,
σκεφτόταν πώς να εκδικηθεί.
Με το μαχαίρι που κρατούσε,
σκεφτόταν την ώρα εκείνη της ηδονής,
βιαστικά να τους έκοβε την πνοή,
επάνω σε εκείνα τα σεντόνια της ντροπής.

Και έτσι όπως ο νους του τα σκεφτόταν,
μέσα του φώναξε η λογική.
Όσο πολύ από την προδοσία και αν πονούσε,
άλλο μεγαλύτερο κακό δεν έπρεπε να συμβεί.
Το μαχαίρι στη θήκη του το έβαλε,
και βγαίνοντας αθόρυβα από το δωμάτιο της ντροπής,
τα κλάματα έβαλε και έπεσε καταγής.