Συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης

Και τώρα πως κλειδώσανε
την πόρτα τους τ αμπέλια τους
Πως λίγνεψε το φως
πάνω στις στέγες και στα δέντρα

...
Ποιος να το πει στίχοι (συνέχεια) »

Δέντρο το δέντρο
πέτρα τη πέτρα
πέρασαν τον κόσμο
μ αγκάθι προσκεφάλι
...
Δέντρο το δέντρο στίχοι (συνέχεια) »

Mπήκαν στα σίδερα και στη φωτιά,
κουβέντιασαν με τα λιθάρια,
κεράσανε ρακί το θάνατο
στο καύκαλο του παππουλή τους

...
Μπήκαν στα σίδερα στίχοι (συνέχεια) »

Tόσα χρόνια όλοι πεινάνε,
όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,
έφαγε η κάψα τα χωράφια τους
...
Τόσα χρόνια στίχοι (συνέχεια) »

Όταν σφίγγουν το χέρι
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο

Όταν χαμογελάνε
ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μέσα απ τα άγρια γένια τους

...
Όταν σφίγγουν το χέρι στίχοι (συνέχεια) »

Όλοι διψάνε χρόνια τώρα. Όλοι πεινάνε
Τα μάτια τους είναι κόκκινα απ την αγρύπνια.
Μια βαθιά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
Σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δύο βουνά

...
Όλοι διψάνε στίχοι (συνέχεια) »

Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό
Αυτές οι πέτρες δεν βολεύονται κάτω απ τα ξένα βήματα
Αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται πάρα μόνο στον ήλιο
Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται πάρα μόνο στο δίκιο

...
Αυτά τα δέντρα στίχοι (συνέχεια) »

Φεγγάρι μάγια μου κάνες
και περπατώ στα ξένα
είναι το σπίτι ορφανό
αβάσταχτο το δειλινό
...
Φεγγάρι μάγια μου κάνες στίχοι (συνέχεια) »

Με το λύχνο του άστρου
στους ουρανούς εβγήκα
στο αγιάζι των λειμώνων
στην μόνη ακτή του κόσμου

...
Με το λύχνο του άστρου στίχοι (συνέχεια) »

Ανοίγω το στόμα μου,
κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
και παίρνει τα λόγια μου
στις σκοτεινές του τις σπηλιές
...
Ανοίγω το στόμα μου στίχοι (συνέχεια) »